“Arnhem, einde van de middag. In de straat komen de eerste buren thuis van hun werk. Ik ben mijn spullen aan het verzamelen om aan het werk te gaan. Even checken of er files zijn en of ik op tijd in het oosten van het land kan zijn. Als ik een uurtje later de parkeerplaats opdraai, zie ik op de velden kinderen achter een bal aan rennen en trainers met pionnen in de weer.

Vier verenigingen

Vanavond ben ik procesbegeleider en help ik vier verenigingen die samen een sportpark ‘bewonen’ en willen gaan samenwerken. Hoe precies weten ze nog niet helemaal. Over het doel van de samenwerking is in ieder geval een van de voorzitters heel enthousiast. Hij wil graag dat het sportpark een plek wordt voor allerlei activiteiten. Allereerst voor de activiteiten van de sportverenigingen, maar daarnaast ook voor de wijk en voor speciale doelgroepen, zoals mensen met afstand tot de arbeidsmarkt en mensen met een beperking.

In mijn voorbereiding heb ik nagedacht over wat nu precies het probleem zou kunnen zijn waarvoor ze mij nodig hebben. Wat is zogezegd de vraag achter de vraag? Want een project starten voor mensen met afstand tot de arbeidsmarkt is niet heel ingewikkeld en daar hadden ze nota bene al wat subsidie voor gekregen. Kortom: Welke vragen moet ik stellen om tot de kern te komen? Het zou kunnen zijn dat ze het lastig vinden om samen te werken. Want als ik een van de oudgedienden van de ene voetbalclub spreek, zegt hij tegen me: ‘Als je maar niet denkt dat we gaan fuseren met die blauwen!’ Waarmee hij de collega-voetbalclub bedoelt, die klaarblijkelijk in een blauw tenue speelt.

Het zou ook kunnen gaan om draagvlak. Wat vinden de leden hiervan? Willen zij ook samenwerken? En welke belangen hebben de verschillende clubs en misschien wel individuele personen om mee te werken? Een belangrijke vraag, zeker als ik er in het korte kennismakingsgesprek met de enthousiaste voorzitter achter kom dat hij directeur is bij een werkvoorziening.

Gezamenlijke ambitie

Na een korte kennismakingsronde besluit ik het maar meteen op tafel te leggen. Ik vraag de voorzitter de ‘gezamenlijke ambitie’ te presenteren en stel vervolgens meteen de vraag of de anderen ook zo enthousiast zijn en wat maakt dat zij graag willen meedoen.

Zoals vaak blijkt bijna iedereen wel een andere reden te hebben om mee te doen. Werk aan de winkel voor de procesbegeleider. Werken aan het scherper krijgen van de ambitie, zorgen voor draagvlak en enthousiasme, rekening houden met (individuele belangen). Hoe ziet de samenwerking eruit en hoe doen we dat, welke cultuur willen we in de samenwerking? Wie voelt zich eigenaar van het realiseren van de ambitie, en heeft ook de tijd en de competenties om dat voor elkaar te krijgen? En uiteindelijk: Hoe leer ik ze dit zelf te kunnen? Want ik vertrek uiteindelijk.

Ik was dan ook trots dat ze na een aantal bijeenkomsten bijna beschroomd zeiden: ‘Eeuh Danny, het is niet om jou hoor, maar we denken dat we het nu verder zelf kunnen.’"