Familiaire gevoel van vertrouwdheid
Een paar weken daarvoor was ik weer eens op de club die mij zo veel gebracht heeft. Het kampioenschap van Nederland stond op het spel. Ik kom er niet zo vaak meer, houd niet zo van het verleden. Maar dat familiaire gevoel van vertrouwdheid dat zich van je meester maakt zodra je het hek doorstapt, is prachtig. Mensen die je twintig jaar niet gezien hebt en met wie je verder gaat alsof het gisteren was. De club is geprofessionaliseerd, leggen moderne bestuurders mij uit. Prima, denk ik, maar voor mij is het mijn sportvereniging…
De afgelopen jaren heb ik nog weer vier jaar gecoacht. Het hockeyelftal van mijn dochter. Heerlijk weer, die spanning van de wedstrijd. Blije en boze gezichten. Ouders die er allemaal verstand van hebben. Beleidsplannen, coördinatoren. Beleid is niet wat mij kan bekoren, elf meisjes op het veld – daar gaat het om. Selectieprocedures die kinderen slapeloos blijken te maken – allemaal ingegeven door hun ouders. Het hoort er allemaal bij. Maar de meisjes bouwen slechts aan vriendschappen voor het leven. Dankzij de sportvereniging…
De sportvereniging! Bron van creativiteit, zelfoplossend vermogen, oerkracht oproepend in mensen, verdrijver van eenzaamheid, thuishonk voor velen, bron van conflict, eerste ontluikende liefdes, vriendschappen voor het leven, je hebt het allemaal in je, jij prachtige mooie sportvereniging…
Professionaliseren, moderniseren, verbreden, fuseren, het mag van mij allemaal. Maar doe het wel met behoud van de cultuur. Koester de vrijwilligers. Laat besturen vooral de vereniging bewaken en professionals binnen dat kader de taken uitvoeren. Want de vereniging is groter, veel groter dan het individu en de professionele passant. De vereniging is namelijk vrijwillig levenslang!"
Tom van ’t Hek
Dit artikel verscheen eerder in vakblad Sport & Strategie (editie 3-2018). Nieuwsgierig naar de rest van dit prikkelende vakblad voor bestuurders in de sport? Neem dan nu een abonnement.
