Opinie

"Corona is een aanslag op ons, onze samenleving en onze economie." Dat staat in het voorwoord van de Miljoenennota 2020 die vandaag wordt gepresenteerd. Die aanslag geldt ook voor het Nationaal Beweegtekort dat we al hadden. Want ondanks dat de sportsector de poorten weer heeft geopend en iedereen het heeft over het belang van een gezonde leefstijl, laat de coronacrisis nog altijd een vervelende erfenis achter. Een derde van de Nederlanders geeft half augustus nog altijd aan (veel) minder te zijn gaan bewegen dan voorheen. Omdat het er niet na uitziet dat het virus op korte termijn zal verdwijnen, is het belangrijk om te leren hoe beschikbare tijd, geld en sociale contacten samenhangen met ons sport- en beweeggedrag.

Vanaf 1 juli kan iedereen zijn sport weer beoefenen. Alle (sport)verenigingen hebben zich daarbij van hun goede en creatieve kant laten zien. Looproutes, handgel, corona-verantwoordelijken, alles is in het werk gesteld om sporters weer op een veilige manier in actie te krijgen. Het is mooi om te zien dat de levendigheid zich weer meester maakt van de sportaccommodaties. De vrolijke gezichten van de sporters, de gretigheid om weer elke training beter te worden, iedereen die zich in het zweet werkt om het beste uit zichzelf te halen. Ik word er vrolijk van.

In mei schreef Erik Scherder, hoogleraar neuropsychologie en lid van de Nederlandse Sportraad, dat nu het moment is om van een actieve leefstijl een absolute topprioriteit te maken. Hoewel in Nederland, net als in andere landen, de noodzakelijke samenwerking om bewegingsarmoede te bestrijden nog niet tot stand is gekomen, ziet hij nu dat COVID-19 een nieuwe beweging op gang heeft gebracht ten gunste van de volksgezondheid.

Van alle goede dingen heeft de georganiseerde sport net iets te veel, stelt concept- en organisatie ontwikkelaar Gea Groenendijk. In een opinie buigt ze zich over de vraag hoe het toch komt dat misstanden in de georganiseerde sport zo lang verborgen blijven.

Wat een mooi verzoek om periodiek een column te mogen schrijven over de (georganiseerde) sport in Nederland. Het lijkt me goed om te starten met wat mijn drijfveren zijn en hoe je een eerste jaar als voorzitter van de sportkoepel NOC*NSF door komt.

Ik hou van Joop Alberda, de man die 'ons' in 1996 olympisch volleybalgoud bezorgde. Hij is inventief, kan in de sport bij Jan en alleman aan de slag als (technisch) directeur. Niet altijd met succes (zwemmen), maar dat hoort er nu eenmaal bij. Ik hou ook van Erik Scherder, de neuropsycholoog die ons – met een opkontje van De Wereld Draait Door – enthousiast maakte voor van alles en nog wat. Maar wat werd ik deze week moe van beide mannen.

Als er ooit een reden is geweest om van sport en bewegen een topprioriteit te maken dan is het nu wel. In een column schrijft Erik Scherder, hoogleraar neuropsychologie en lid van de Nederlandse Sportraad, dat door het COVID-19-virus het bevorderen van en actieve leefstijl extra noodzakelijk is geworden.

Het is nog geen belangrijk item, maar dat kan het wel worden. Want het is toch op zijn minst opmerkelijk dat twee voormalige directeuren van de NOS aan de macht zijn dan wel komen bij twee van de belangrijkste sportinstituten van ons land. Gerard Dielessen is algemeen directeur van NOC*NSF. Jan de Jong treedt op 1 juni aan als interim-directeur van de Eredivisie CV.

In tijden van de coronacrisis is het verenigingsleven gedwongen op een laag pitje komen te staan. Sport en bewegen blijft belangrijk om gezond te blijven en je goed te voelen, maar in verenigingsverband is het al enige tijd niet meer mogelijk. Sportverenigingen lopen inkomsten mis en kunnen financieel in zwaar weer terecht komen. Tegelijkertijd blijken verenigingen creatief genoeg om in te spelen op de crisis. Online trainingsschema’s, quizjes of andere digitale sociale activiteiten ploppen op veel plekken spontaan uit de grond. Maar deze periode geeft ons ook de tijd om eens goed te reflecteren op ons verenigingsmodel. Gaat de coronacrisis ons verenigingslandschap voor goed veranderen?

De coronacrisis heeft ook de sportwereld tot stilstand gedwongen. Meerdere sportbonden hebben bekendgemaakt, dat er in het seizoen 2019-2020 geen competitie meer wordt gespeeld. Dus geen beslissingen bij onder meer basketbal, handbal, volleybal en tafeltennis. De grootste aller sportevenementen, de Olympische Spelen, is een jaar uitgesteld. Een ramp voor Japan, de gaststad Tokio en tevens voor het Internationaal Olympisch Comité (IOC). Het is afwachten of de fans, na dit rampjaar, wel trek hebben in de Spelen. Zo niet, dan kan dat een vooraankondiging zijn van het einde.

Niemand kan op dit moment voorspellen hoe de sport uit de coronacrisis zal komen. In een column schrijft Michael van Praag, voorzitter van de Nederlandse Sportraad, dat hij ervan overtuigd is dat de veerkracht van de Nederlandse sportbranche in deze moeilijke tijden goed van pas gaat komen bij het weer opklimmen uit de crisis.

Hoe vaak hebben wij, journalisten, het niet over vervuiling van de sport? Doping. Racisme. Onsportiviteit. Grof taalgebruik. Omdat die negatieve zaken via de media worden uitgelicht, wordt wel eens vergeten dat sporten in de kern een positief fenomeen is. Gezond voor lichaam en geest, meestal dan. En laten we vooral niet vergeten dat er in de sector topsport, waar de meeste negatieve extremen voorkomen, ook schitterende voorbeelden zijn van optimale sportiviteit. Zoals in de afgelopen week.