Opinie

O wat zijn we er aan toe…een oud gezegde, maar nog steeds een waarheid als een koe. Na een periode waarin het enige geluid wat we kenden meer stringente maatregelen en vrijheidsbeperkingen waren, is het mooi dat nu de zon weer aan kracht wint, we steeds meer geluiden van verruiming en vrijheid horen. De eerste stapjes zijn gezet, buitensport mag weer open t/m 26 jaar. En wat zijn zij, al die jeugdigen er ook aan toe om in vrijheid weer te kunnen bewegen en sporten. Het is een kwestie van tijd, vaccineren en testen dat deze vrijheid weer aan iedereen wordt gegund.

De aanmeldingen bij sportclubs lopen terug, vooral van jongeren. Hoe kan dat? Een veelgehoorde suggestie is dat het leven van de jeugd zich teveel online afspeelt. Gaming is niet meer weg te denken uit de lifestyle van onze jongste generatie. Waar dat tot voor kort werd gezien als hobby en de associatie met verslaving snel gemaakt werd, blijken esports meer mogelijkheden te bieden dan gedacht, stelt sportpsycholoog Nicky Bosman.

Het ziet er naar uit dat de sportverenigingen in Nederland met vertrouwen hun toekomst tegemoet kunnen zien. Dat stelt Jan Raateland, die zich al meer dan tien jaar inzet voor het versterken van sportverenigingen, aan de hand van het door de Nederlandse Sportraad (NLsportraad) uitgebrachte advies over de toekomst van de sport. "Verenigingen worden in dit advies namelijk aangemerkt als een volwaardig onderdeel van een nieuw te vormen sportbranche."

Door de uitbraak van het coronavirus zijn kinderen minder gaan bewegen. Het is een zorgwekkende ontwikkeling, vinden directeur Marjon Bachra van JOGG en Anneke van Zanen-Nieberg van NOC*NSF. Het belang van bewegen en een gezonde leefstijl worden juist nu tijdens een wereldwijde gezondheidscrisis duidelijk zichtbaar.

In november vorig jaar kwam de Nederlandse Sportraad met een advies over de organisatie en financiering van de sport in Nederland. Een belangrijk onderdeel van dat advies is dat sport wordt vastgelegd in een stelselwet. In een opinie geeft Bernard Wientjes, voorzitter van de Commissie organisatie en financiering van de sport, verdere toelichting op de noodzaak van een sportwet.

Daar waar de decembermaand gebruikt wordt om terug te blikken op het voorbije jaar, en stil te staan bij de hoogte- en dieptepunten die we hebben beleefd om ze in perspectief te plaatsen. Zo staat in januari het vizier op vooruitkijken, met een kritisch optimistische blik vooruitzien naar wat gaat komen, omdat we elk jaar weer de kans krijgen om vanaf 1 januari met een schone lei te beginnen om weer het beste uit onszelf te halen.

Het is december, meestal een moment om met veel genoegen terug te kijken op alle sportieve hoogtepunten die een jaar gekend heeft. Het moment om de sportmannen, sportvrouwen, de sportploegen en aanstormende talenten te huldigen voor de fantastische prestaties die ze het afgelopen jaar geleverd hebben. Prestaties waar ze hun clubs, hun steden en vooral heel Nederland van hebben laten genieten. Hoe anders is dat dit jaar.

Kon ik de vorige keer nog starten met het mooie nieuws dat per 1 juli de sport weer open ging en per 1 september de competities weer startten. Inmiddels heeft oktober ons geleerd dat het virus een ‘geslaagde’ come-back heeft gemaakt. En dat heeft onvermijdelijk geleid tot het weer sluiten van kantines en het stopzetten van competities. Een grote slag voor alle verenigingen in Nederland, die het allemaal goed voor elkaar hadden en op een veilige manier sport verzorgden voor velen.

"Corona is een aanslag op ons, onze samenleving en onze economie." Dat staat in het voorwoord van de Miljoenennota 2020 die vandaag wordt gepresenteerd. Die aanslag geldt ook voor het Nationaal Beweegtekort dat we al hadden. Want ondanks dat de sportsector de poorten weer heeft geopend en iedereen het heeft over het belang van een gezonde leefstijl, laat de coronacrisis nog altijd een vervelende erfenis achter. Een derde van de Nederlanders geeft half augustus nog altijd aan (veel) minder te zijn gaan bewegen dan voorheen. Omdat het er niet na uitziet dat het virus op korte termijn zal verdwijnen, is het belangrijk om te leren hoe beschikbare tijd, geld en sociale contacten samenhangen met ons sport- en beweeggedrag.

Vanaf 1 juli kan iedereen zijn sport weer beoefenen. Alle (sport)verenigingen hebben zich daarbij van hun goede en creatieve kant laten zien. Looproutes, handgel, corona-verantwoordelijken, alles is in het werk gesteld om sporters weer op een veilige manier in actie te krijgen. Het is mooi om te zien dat de levendigheid zich weer meester maakt van de sportaccommodaties. De vrolijke gezichten van de sporters, de gretigheid om weer elke training beter te worden, iedereen die zich in het zweet werkt om het beste uit zichzelf te halen. Ik word er vrolijk van.

In mei schreef Erik Scherder, hoogleraar neuropsychologie en lid van de Nederlandse Sportraad, dat nu het moment is om van een actieve leefstijl een absolute topprioriteit te maken. Hoewel in Nederland, net als in andere landen, de noodzakelijke samenwerking om bewegingsarmoede te bestrijden nog niet tot stand is gekomen, ziet hij nu dat COVID-19 een nieuwe beweging op gang heeft gebracht ten gunste van de volksgezondheid.

Van alle goede dingen heeft de georganiseerde sport net iets te veel, stelt concept- en organisatie ontwikkelaar Gea Groenendijk. In een opinie buigt ze zich over de vraag hoe het toch komt dat misstanden in de georganiseerde sport zo lang verborgen blijven.

Wat een mooi verzoek om periodiek een column te mogen schrijven over de (georganiseerde) sport in Nederland. Het lijkt me goed om te starten met wat mijn drijfveren zijn en hoe je een eerste jaar als voorzitter van de sportkoepel NOC*NSF door komt.