De Oranjeploeg reisde met hoge verwachtingen af naar de WK atletiek. In het begin was er meteen al sprake van een hoogtepunt: Sifan Hassan won op superieure wijze goud op de 10 kilometer. Dafne Schippers, met ‘een goed gevoel’ afgereisd naar Doha, moest vlak voor de finale 100 meter afhaken vanwege een liesblessure. Ook de 200 meter, waarop ze titelverdedigster was, moest ze laten schieten.
Dafne Schippers is lang niet de enige die te kampen heeft met fysieke malheur. Een kleine greep: Epke Zonderland, Sanne Wevers, Sven Kramer, Jorien ter Mors, Sjinkie Knegt (huiselijk ongeluk) en Tom Dumoulin. Blessures liggen altijd op de loer. Sporters hebben de neiging hun grens over te gaan. En dus is dat een voortdurend aandachtspunt bij sporters en coaches, hun bonden en vooral bij TeamNL, waarbij 29 sportbonden zijn aangesloten.
Aangezien wij een klein land zijn, moeten we zuinig zijn op onze sporters die de potentie hebben op de Olympische Spelen in de prijzen te vallen. Het gaat vaak over de beroemde, wat mij betreft beruchte, ‘medaillespiegel’. Alsof alleen goud, zilver en brons zaligmakend zijn. In sommige sporten maakt een kwartfinale meer indruk dan bijvoorbeeld een derde plaats in het hockey.
Blessures van mogelijke medaillewinnaars zijn in de ogen van TeamNL hoofdpijndossiers. Zeker als het in de ogen van de gezagdragers onnodige blessures zijn. Sven Kramer is zo’n voorbeeld. Hij is een vaste medaillepakker. Superster, zeer populair en dankzij zijn sponsors inmiddels miljonair. En dan toch risico’s nemen, meestal op de racefiets die hem zo lief is. Een valpartijtje kan uitmonden in een breuk of iets dergelijks. Hij moet zich nogal eens melden in het ziekenhuis. Het heeft iets charmants, die recalcitrantie, maar ik kan me het chagrijn van de directe omgeving wel voorstellen.
Dafne Schippers is een ander geval. De ooit zo vrolijke, bijna letterlijk vliegende tiener schoot aan de hand van haar coach Bart Bennema naar de top. Tot 2015 ging het goed. Op het WK dat jaar was ze op haar hoogtepunt. Zilver op de 100 meter in 10,81 seconden, slechts 0,05 achter winnares Fraser-Pryce. Haar gouden race op de 200 meter ratelde ze af in 21,63. Het was haar eerste wereldtitel.
In 2017 was ze andermaal de beste, maar in de relatief matige tijd van 22,05. Op de Spelen van 2016 in Rio de Janeiro won ze zilver in 21,88; de 100 meter moest ze laten schieten vanwege een – eerste – liesblessure. Aan de tijden van 2015 kwam ze nooit meer.
Ambitieuze Dafne Schippers wilde per se terug naar haar allerhoogste niveau. Liever nog beter, om zodoende ook op de 100 meter goud te kunnen pakken. Ze nam afscheid van Bennema en stapte over naar Rana Reider. Onder de Amerikaanse trainer veranderde Dafne van een ranke hinde in een supergespierde loopmachine. Het werkte niet. En hoewel ze nog vorig jaar liet weten “niet terug te gaan naar Bart Bennema” gebeurde dat toch. Plotseling verdween Reider “om familieredenen” uit Papendal.
En zo werd het succesduo Schippers/Bennema herenigd. Maar de indruk bestaat dat dit nog steeds niet optimaal werkt. De liesblessure, een val van de trap in huis, met als gevolg rugklachten, het heeft allemaal niet geholpen. Maar is dit alles? Of zijn er andere, onderliggende problemen die niet boven de oppervlakte komen. Vragen als:
Is Bennema in zijn ‘tweede leven’ met Dafne nog wel in staat haar te motiveren zoals hij dat voorheen wel kon? Een jaar geleden wilde Schippers immers niét meer met hem in zee!
Hoe is het gesteld met de begeleiding van fysio en artsen?
En wat mij betreft de belangrijkste:
Is Dafne zelf nog wel voldoende intrinsiek gemotiveerd om op de komende Spelen te knallen?
Volop problemen dus voor de atletiekbond. En dan vooral een ‘uitdaging’ voor bondscoach Charles van Commenée, een man met een geweldige ervaring. Hij zal het proces rondom Dafne Schippers scherp in de gaten houden, maar dat is niet alles. Ineens doemen er donkere wolken op voor paradepaardje Sifan Hassan. Van de ene dag op de andere raakte ze haar coach kwijt. De Amerikaan Alberto Salazar werd weggestuurd uit Doha wegens ‘dopingovertredingen’. Hij is voor vier jaar geschorst. Op tv maakte wereldkampioene Hassan een wanhopige indruk. “Wat moet ik nu?”
Kortom, het wordt een enerverend sportjaar richting de Olympische Spelen van 2020 in Tokio. En niet alleen voor de atletieksport.
Foto: Wikimedia (CC) / Filip Bosuyt
