Het is 1 maart 2022 en de wereld is sinds een kleine week niet meer wat die was. Ik had het idee om een inspirerend blog te schrijven over de afgelopen Olympische Spelen in Beijing. Over de fantastische resultaten van TeamNL, over de zorgvuldige en tevens strenge wijze waarop het evenement in Beijing georganiseerd was om de veiligheid van iedereen te garanderen, over de hartelijke en warme ontvangst die de sporters in Nederland ontvingen van hun familie, vrienden, de overheid, het Koninklijk Huis en willekeurige Nederlanders die ze tegenkwamen in Den Haag. Maar al deze verhalen verbleken als we naar de huidige situatie in de Oekraïne kijken.
En wat ik nog het meest ingewikkeld vind, we kijken ‘live’ toe hoe een land, een volk het opneemt tegen Rusland dat gesteund wordt door Belarus. We krijgen beelden van de ‘oneerlijke’ strijd. En we kijken vooral toe. We zijn ons bewust van de dreiging van een wereldwijde oorlog. De maatregelen worden met de dag verzwaard om, indirect, de aanval af te wenden. Om te zorgen dat het voor Rusland moeilijker wordt dat ene land aan te vallen. Wat een strijd leveren zij daar. Met een ongelofelijke inzet, vaak ongetraind pakken mensen de wapens op om hun land met huid en haar te verdedigen. Wij willen hen graag steunen, maar kijken tegelijkertijd met de handen op de rug toe. Het geeft een gevoel van onmacht, onvermogen maar vooral ongemakkelijkheid.
We willen het met de sport altijd laten zien: 'we can make the world a little better through sport'. In Beijing werd dat nog eens bewezen; de strijd werd geleverd op het veld, terwijl iedereen in vrede onder een dak sliep. Sport liet de wereld zien hoe het ook kan. Natuurlijk zijn er verschillen op de wereld, kijken de verschillende landen verschillend aan tegen zaken. Maar er is altijd tussen de sporters RESPECT naar elkaar. Er is altijd het vertrouwen dat ondanks de verschillen we samen staan voor een 'shared future together' zoals de slogan van de Olympische Spelen in Beijing luidde.
Nu wordt ook de sport gedwongen om het uitgangspunt van iedereen een plek te geven op het speelveld, los te laten. Door de oorlog kunnen sporters uit de Oekraïne niet deelnemen. Hoe unfair zou het dan zijn als Russen en Belarussen wel deelnemen. Individuele Russen en Belarussen die mogelijk de oorlog niet willen, maar er door beslissingen van hun leiders ongewenst onderdeel van zijn geworden. Geen evenementen in Rusland en Belarus, geen sporters uit deze landen. Het voelt als een nederlaag, maar tegelijkertijd zijn we ons bewust dat elk beetje dat kan bijdragen om het onnodige bloedvergieten te stoppen een bijdrage in de goede richting is. We ondersteunen die maatregelen vanuit NOC*NSF en zullen bonden en sporters ondersteunen waar dit nodig is om ook onze bijdrage te leveren.
Op 4 maart starten de Paralympische Spelen. Een evenement dat in schril contrast zal staan van de gruwelijkheden die in Oekraïne plaatshebben. Het zal vreemd voelen om te schakelen tussen beelden van een oorlog en super mooie sport. En tegelijkertijd zal het ook weer hoop geven. Hoop dat 'de goedheid' altijd zal zegevieren over 'het kwaad'. Dat de energie om met elkaar de wereld een beetje beter te maken door sport altijd wint van individuele belangen om je gelijk te halen. Daarom zal ik zeker schakelen en onze sporters toejuichen, omdat ik daarmee ook juich voor een betere wereld. Een wereld waar vrede is en plaats voor iedereen!
