Hoe vaak hebben wij, journalisten, het niet over vervuiling van de sport? Doping. Racisme. Onsportiviteit. Grof taalgebruik. Omdat die negatieve zaken via de media worden uitgelicht, wordt wel eens vergeten dat sporten in de kern een positief fenomeen is. Gezond voor lichaam en geest, meestal dan. En laten we vooral niet vergeten dat er in de sector topsport, waar de meeste negatieve extremen voorkomen, ook schitterende voorbeelden zijn van optimale sportiviteit. Zoals in de afgelopen week.
Twee duo’s maakten op mij enorm veel indruk. In het windsurfen waren dat Dorian van Rijsselberghe en Kiran Badloe. En in het wielrennen Harrie Lavreysen en Jeffrey Hoogland. Het volgen van windsurfen was via de reportages van Studio Sport prima te doen. Door het tijdverschil was er een dagelijkse update, met interviews met beide toppers. Spannend was het dan niet meer, maar interessant wel. Het wielrennen was live, dus aanzienlijk spannender voor de kijker.
Toen ik maandag het weekend doornam, dacht ik in eerste instantie: je moet wel onder een steen geleefd hebben als je het windsurfen en het wielrennen niet hebt meegekregen. Maar tegelijk realiseerde ik me dat er op tv- en onlinegebied sprake was van een moordende concurrentie tussen de verschillende sporten.
Wat te denken van de eredivisieduels PSV-Feyenoord en Ajax-AZ? Altijd goed voor torenhoge kijkcijfers. Dat gold ook voor het WK allround en het WK sprint. Hoewel dit schaatsevenement nogal eens wordt weggezet als een ‘B-toernooi’ dat in de schaduw staat van de WK afstanden, blijft het opmerkelijk dat er gemiddeld nog altijd meer dan een miljoen mensen inschakelen en blíjven kijken. Een vaste kern blijft schaatsen trouw, ook als de resultaten magertjes zijn, zoals bij de sprinters die geen enkele medaille wonnen. Mooi was wel dat Patrick Roest en vooral Ireen Wüst het enigszins gedevalueerde allround-toernooi op hun naam schreven.
Voor mij stalen dus de twee duo’s de show. De windsurfers Dorian van Rijsselberghe (31) en Kiran Badloe (25) mogen van mij nu al worden geëerd als dé fair play-sporters van 2020. Het lijkt me sterk dat hier nog iemand overheen gaat. Voor de enkeling die niet weet waar ik het over heb: Dorian en Kiran zijn de beste windsurfers van de wereld maar slechts één van hen mag deelnemen aan de Olympische Spelen. (Krankzinnige toestand trouwens, net als in het judo, maar wat doe je eraan?) De beide mannen hebben samen met hun coach Aaron McIntosh toegewerkt naar het WK in Melbourne. The winner takes ik all, dus zetten ze alles op alles om de winst binnen te slepen. En dan verwacht je pesterijtjes en een net toelaatbare sabotage. Het tegendeel was het geval. Van Rijsselberghe en Badloe Dorian zijn trainings- en zelfs kamergenoten. Ze hebben een heilig pact gesloten. Ze doen beiden hun uiterste beste om eerste te worden, met als disclaimer: 'het moet te allen tijde op een sportieve manier gebeuren'.
‘May the best man win’ was het uitgangspunt en de volgers verwachtten dan ook een serie boeiende races. Kiran liep aanvankelijk snel uit en hij leek onverslaanbaar. Maar toen kwam Dorian op stoom en dat leidde in de medalrace tot een spectaculaire apotheose, die in het voordeel van Van Rijsselberghe eindigde. Helaas voor de oude Texelse rot was dat toch niet goed genoeg. Op de valreep pakte Badloe net voldoende punten voor de wereldtitel.
Het pleit was beslecht. De leerling had de leraar verslagen. Dorian nam zijn verlies en bevestigde de afspraak dat de nummer 2 de winnaar gaat helpen tot en met de Olympische Spelen 2020. De kampioen van 2012 en 2016 hangt zijn board in de wilgen en samen met coach McIntosh gaat hij alles op alles zetten om Badloe aan een gouden plak te helpen.
D & K – vrienden voor het leven! Kan het mooier?
Ik heb het sterke vermoeden dat dit ook gaat gelden voor de wielrenners Harrie Lavreysen en Jeffrey Hoogland. Ook zij zijn dikke vrienden. En net als de windsurfers delen zij de kamer. Pas als ze in de arena staan, zijn ze elkaars grootste concurrenten. Ze kwamen beiden in de sprintfinale, het hoogtepunt van het WK in Berlijn. Lavreysen ging met de winst aan de haal, Hoogland bleef diep teleurgesteld achter. Eerder hadden ze in teamverband al een gouden medaille gewonnen. In Tokio zijn ze de grootste kandidaten voor het goud. En desondanks gaan ze samen met hun coaches op jacht naar succes. Ze hebben geen geheimen voor elkaar, maar tijdens een uitzending van De Wereld Draait Door lijkt het er wel op, dat Jeffrey hard bezig is om een tactiek te ontwikkelen die hem eindelijk eens de hoogste eer kan gaan bezorgen. Ik heb nu al zin in dit wielerspektakel.
De beide duo’s zijn wat mij betreft de grootste voorbeelden van hoe topsport óók kan zijn. Het hoeft niet gepaard te gaan met allerlei negatieve vibes. Samen optrekken, tegen elkaar knokken tot ze er bij neervallen. En zodra de stofwolken zijn opgetrokken, toch weer gewoon vrienden zijn. Mooier kan het niet, toch?
Foto: Twitter / Dorian van Rijsselberghe
