De achternaam Breukink is in de regio van Spankeren, naast Dieren, al heel lang bekend, inmiddels zelfs als straatnaam. In het noorden van Dieren ligt de Breukinklaan. "Die straat hebben ze naar m’n grootmoeder vernoemd,” schreef Erik Breukink op 8 juli 1991 in een column in de Leidse Courant. "Dat waren sociaal voelende mensen, die grootouders van me."

Zijn vader was ook een dorpsnotabele, onder meer als directeur van de fietsenfabriek Gazelle, enkele kilometers van het ouderlijk huis verwijderd. In 1968 richtte hij de Willem II-Gazelle-ploeg op, onder meer met Peter Post. Ook Erik heeft hiervoor gereden. Het is dus een understatement om te zeggen dat het fietsen in het bloed van de Breukinks zit.

Giro

Het is inmiddels alweer veertig jaar geleden dat de naam van Breukink voor de eerste keer verscheen op de sportpagina’s, als jonge en vooral zeel talentvolle renner. Bij het NK junioren in Alkmaar begin juli 1982 werd hij kampioen – niet op de weg, maar op de baan! Weer vier jaar later werd hij een nationale bekendheid na een etappezege in de Ronde van Zwitserland, al in zijn eerste profseizoen. Hij won uiteindelijk zelfs het bergklassement.

Breukink had enkele maanden eerder al zijn debuut gemaakt in de Ronde van Italië, maar nog in de anonieme massa. Daar had hij blijkbaar voldoende van geleerd om in de volgende editie voor de eerste keer in zijn loopbaan naar de roze trui te rijden. In de proloog eindigde hij nog als twaalfde, maar tijdens de etappe later op de dag had hij zijn opgelopen achterstand alweer goedgemaakt. Pas op de derde dag nam Stephen Roche de roze trui weer over, de uiteindelijke winnaar. Een Nederlands openingsweekend in het roze dus, net als Van der Poel nu.

Het absolute hoogtepunt van Breukink in Italië was weer een jaar later, na een gedenkwaardige zege in een sneeuwetappe over de Passo di Gavia. Waar de meeste renners onderkoeld raakten of simpelweg uit de koers stapten, reed Breukink die dag naar de eeuwigheid.

Feest in Spankeren

De Gelderse coureur werd zo de beste van zijn generatie, waardoor de verwachtingen steeds hoger werden. Een eindzege in een grote ronde werd steeds waarschijnlijker geacht, maar daar kwam het niet van. Integendeel, want na het hoogtepunt op de Passo di Gavia kreeg Breukink in 1989 een enorme inzinking tijdens een andere ijskoude rit. Hij verspeelde die dag de hoogste plaats op het erepodium.

In 1990 haalde hij nog wel het podium van de Tour de France, met een derde plaats. Zijn ouders bleven in Spankeren, maar hadden het laatste weekend niet meer durven kijken naar tv. "Ik heb altijd graag naar de Tour de France gekeken, maar nu het zo goed ging met Erik durfde ik niet meer", zei zijn moeder. "Ik krijg er hartkloppingen van. Ik deed boodschappen of ging naar de kapper. Dan hoorde ik vanzelf hoe Erik het eraf had gebracht."

Na zijn thuiskomst was het groot feest in zowel Dieren als Spankeren. Na een tocht van het winkelcentrum in Dieren naar de muziekhal in Spankeren volgde een huldiging van burgemeester Koek.

Ondanks al zijn goede prestaties zal Dieren hem nooit kunnen eren met een straatnaam, want die is al vergeven aan zijn oma. Wellicht is er in Spankeren binnenkort nog een nieuwbouwproject waar ze dat alsnog kunnen doen.

Foto: Eric Houdas