In de zomer van 1950 kwam er vanuit West-Duitsland een idee voor een Tour d’Europe. "Er zijn thans zovele ronden, dat het zeker gewenst zou zijn in al die wielerevenementen, welke elkaar nogal wat schade aanbrengen, meer eenheid te brengen." Deze tekst had net zo goed van 2020 kunnen zijn met alle koersen en wielerrondes, die gepland zijn van 8 augustus tot en met 31 oktober. Alles wat we in de afgelopen maanden misliepen, moet in die tijd tenslotte worden ingehaald – Corona volente.

De voorgestelde Ronde van Europa van zeventig jaar geleden had uit zestien etappes moeten bestaan van Parijs naar Parijs. Onderweg zouden België, Nederland, Duitsland, Luxemburg, Frankrijk, Oostenrijk, Liechtenstein, Zwitserland en Italië worden gepasseerd. Deze koers sloot aan bij de prille Europese gedachte, zo kort na de Tweede Wereldoorlog. Nooit meer oorlog! Dit eerste voorstel haalde het nog niet, maar het bleef wel sudderen.

Communistisch alternatief

Vanuit Nederland bemoeide vooral de Telegraaf zich ermee, natuurlijk ook omdat een succesvol evenement gunstig zou zijn voor de oplage van deze krant. Europese politici kwamen met positieve reacties, zoals de Franse minister Emile Hugues. "Geen barrières meer, die onze landen isoleren."

Naarmate de startdatum van 21 september naderde, verliepen de voorbereidingen steeds minder voorspoedig. De communisten bijvoorbeeld vonden het onzin dat er alleen in de kapitalistische landen werd gekoerst. "Alle landen kun je daarbij niet doorkruisen" schreef De Waarheid, "maar als je van Parijs naar Moskou rijdt, dan kun je werkelijk spreken van een Ronde van Europa." Om het duidelijk te maken werd er een route afgedrukt van maar liefst 5000 kilometer lang, opmerkelijk genoeg niet door Nederland (zie het kaartje boven dit artikel).

De aangekondigde route van de westerse ronde werd gewoon gehandhaafd, maar begin september trok de Nederlandse ploeg zich terug. Meteen erna werd ons land uit de route geschrapt. Alleen Sjoerd de Vries deed mee, sinds enkele jaren woonachtig in Frankrijk en zoon van Abe de Vries, Elfstedentochtwinnaar van 1933. Ne een paar etappes verliet hij de koers.

Drama

Deze eerste Ronde van Europa in de herfst van 1954 werd een drama. In de zesde etappe verongelukte de jonge Zwitserse renner Roland Jaquet, omdat de onoplettende organisatie een stilstaande auto niet had gezien. Er brak een staking uit onder de rijders en de Zwitsers stapten zelfs helemaal op. Ze keerden terug naar een land in rouw vanwege het verlies van een groot wielertalent. De eindzege was voor de Italiaanse Primo Volpi, maar dat interesseerde eigenlijk niemand meer. Enkele pogingen daarna voor een Europese ronde mislukten opnieuw, ook omdat de Tour de France vroegtijdig terugsloeg met de start van de ronde van 1954 in Amsterdam – de eerste buiten Frankrijk ooit.

Voor 2020 is het te laat en vooral te druk om opnieuw een Ronde van Europa te organiseren. We kunnen er nog wel een virtuele koers van maken door punten te geven aan alle deelnemers dit najaar om die aan het eind bij elkaar op te tellen, net als bij de Giro d’Italia van 1942. Wie de meeste punten heeft, is winnaar van de eerste virtuele Ronde van Europa – Corona volente.

Elke sport heeft rugnummers, maar zonder een naam zijn het slechts cijfers. In de rubriek Rugnummers duiken sporthistorici Jurryt van de Vooren en Micha Peters daarom wekelijks in bijzondere verhalen, prestaties en gebeurtenissen uit de sportgeschiedenis. Ook dit soort verhalen op maat voor je eigen sportorganisatie? Neem dan contact met Arko Sports Media voor de mogelijkheden.