Ramp
Het idee dat een zwemmer ook mensenlevens kan redden, gaat in ons land terug naar een vreselijke gebeurtenis op 3 maart 1913 aan de Prins Hendrikkade in Amsterdam. Op onverklaarbare wijze maakte een woonboot opeens water, waarna die heel snel zonk. Onder de ogen van burgers en politieagenten verdronken de vier kinderen van de familie Van de Akker. De gebroeders Eduard en Karel Meijer wilden als geoefende zwemmers meteen in het water duiken om eerste hulp te bieden, maar werden tegengehouden door de politie uit angst voor meer slachtoffers.
Het spreekt voor zich dat deze broers vreselijk gefrustreerd waren door dit gebrek aan kennis over hulp bij verdrinkingen. Ze hadden wellicht die kinderen kunnen redden, maar kregen de kans niet. "Een goede zwemmer toch die het wel een halve minuut onder water kan uithouden, had daar heel nuttig werkzaam kunnen zijn."
Verder onderzoek toonde ook nog eens aan dat de meeste politieagenten en brandweermannen niet konden zwemmen, laat staan zwemmend redden. Leden van de zwemclub De Jonge Kampioen, waarvan ook de gebroeders Meijer lid waren, namen daarom het initiatief om de Amsterdamse Reddingsbrigade op te richten. De andere zwemclubs uit de stad sloten zich hierbij aan.
Op 10 april 1913 was de feitelijke oprichting, inclusief de zwembroers Meijer. Een maand later werd het bestuur samengesteld, dat de politie de ledenlijst van de Reddingsbrigade overhandigde, inclusief telefoonnummers, zodat ze die snel konden vinden in geval van nood. ‘Bij ernstig persoonlijk ongeluk te water een der dichtstbijwonende leden der Reddingsbrigade onmiddellijk waarschuwen.’ Weer vier jaar later was Amsterdam één van de grondleggers van de Nationale Reddingsbrigade.
