Door Anneke van Zanen-Nieberg

Kon ik de vorige keer nog starten met het mooie nieuws dat per 1 juli de sport weer open ging en per 1 september de competities weer startten. Inmiddels heeft oktober ons geleerd dat het virus een ‘geslaagde’ come-back heeft gemaakt. En dat heeft onvermijdelijk geleid tot het weer sluiten van kantines en het stopzetten van competities. Een grote slag voor alle verenigingen in Nederland, die het allemaal goed voor elkaar hadden en op een veilige manier sport verzorgden voor velen.

Vanaf 1 juli kan iedereen zijn sport weer beoefenen. Alle (sport)verenigingen hebben zich daarbij van hun goede en creatieve kant laten zien. Looproutes, handgel, corona-verantwoordelijken, alles is in het werk gesteld om sporters weer op een veilige manier in actie te krijgen. Het is mooi om te zien dat de levendigheid zich weer meester maakt van de sportaccommodaties. De vrolijke gezichten van de sporters, de gretigheid om weer elke training beter te worden, iedereen die zich in het zweet werkt om het beste uit zichzelf te halen. Ik word er vrolijk van.

Wat een mooi verzoek om periodiek een column te mogen schrijven over de (georganiseerde) sport in Nederland. Het lijkt me goed om te starten met wat mijn drijfveren zijn en hoe je een eerste jaar als voorzitter van de sportkoepel NOC*NSF door komt.