Ze begrijpt die veel gebezigde term, maar neemt er graag enige afstand van. "Ik ben denk ik ook meer dan alleen die ambassadeur. Ik heb inhoudelijk wel wat meer te bieden en in te brengen. In het begin was het wel zo. Ik was toen nog te weinig los van mijn eigen actieve loopbaan. Ik snapte ook wel dat ik zo werd gepositioneerd. Het is ook helemaal niet erg, je kunt het ook als een compliment beschouwen. Ik en mijn sport hebben er lang genoeg voor gevochten. Ik was zichtbaar. Altijd. En ik denk dat ik de woorden heb om zaken goed over te brengen."

"Als ik me soms verwonder over de gang van zaken op het gebied van partners, communicatie, activaties", zegt ze tactvol, "weet ik dat ik me bemoei met iets wat eigenlijk niet mijn taak is. Die is als ploegleider puur sportief en logistiek. Daarnaast ben ik paralympisch woordvoerder en samen met de directeur Topsport verantwoordelijk voor de ploeg. Dat gezegd hebbende: er zijn op het vlak van communicatie en marketing heus wel stappen gezet. Maar ik denk zeker niet dat het maximale er nu uit wordt gehaald."

Dan fel, in een snelle opvolging van zinnen: "Het is verbeterd in vergelijking met vier en acht jaar terug. Dat zie ik ook wel. Maar ik kan het niet laten me met deze zaken te bemoeien. Ik wil eigenlijk in elk projectgroepje zitten. Misschien leidt het tot irritatie. Maar ik wil heel graag betrokken zijn bij de belangrijke stappen die de paralympische sport nu zet en bij de partnerships van NOC*NSF en het TeamNL Huis. Ik weet niet of het goed is, maar ik kan het niet laten. Ik vind wat van alle zaken rond de paralympische sport. Ik denk ook dat het mijn rol is daar iets van te zeggen. Omdat het nog niet vanzelfsprekend is dat de Paralympische Spelen overal in worden meegenomen – in de gedachtevorming, in de besluiten en agenda’s hier op Papendal of elders. Dan steek ik mijn vinger op. ‘Denken jullie eraan?’, vraag ik dan. Als het idee bestaat dat het wat oplevert, ga ik soms ook mee naar gesprekken. Ik vind dat ik die verplichting heb."

Van hotelzaaltje naar TeamNL Huis

Vergeer kijkt bij deze Spelen erg uit naar een noviteit vanuit TeamNL: voor het eerst wordt ook bij de Paralympics een TeamNL Huis ingericht in concertzaal Cabaret Sauvage. "Wij krijgen een eigen huis, een kleiner gebouw, maar wel op hetzelfde park. We kunnen opschalen van 150 tot 1.300 gasten. Zo groots is het eerder niet geweest. In het verleden was een zaaltje in een hotel voldoende om paralympische supporters te ontvangen. De vraag is natuurlijk: Hoe krijgen we de zaal gevuld? Er zijn voor de Olympische Spelen 220.000 kaarten verkocht aan Nederlandse fans. Voor de Paralympische Spelen 5.000. Er ligt dus nog een leuke uitdaging."

Net als bij de Olympische Spelen worden in het TeamNL Huis ook de medaillewinnaars gehuldigd. Vergeer verwacht wederom een grote medailleoogst door de Nederlandse paralympiërs. "We gaan met een ploeg van 78, mogelijk 81 sporters. Er gelden strenge eisen om je te kwalificeren voor TeamNL. Er moet een reële kans zijn op een plek in de top 4, top 6. We zijn in Tokio vijfde geworden in het landenklassement, vooral door 25 gouden medailles. Wij horen als land op een positie tussen 5 en 10 in de medaillespiegel."

Gemiste kans

Wat haar, als vrouw die zich overal mee bemoeit, zeer bevalt, is dat de NOS een groot nummer maakt van de Paralympische Spelen in Parijs. "Toen ik begon met mijn sport, waren we onderdeel van het programma Vinger aan de Pols van Ria Bremer. Kreeg je op tv een samenvatting van vijf minuten te zien. Kijk ze eens zielig zijn, dat gevoel. Via de NCRV, EO en later BNN, Met 1 Been In De Finale van 2004, zijn we nu goed voor tien uur live-tv, vijf livestreams en een ploeg van de NOS van minimaal tien mensen. Met nu ook sportjournalisten. Het wordt een samenwerking tussen NOS Evenementen, dat vroeger de Paralympische Spelen deed, en NOS Sport. Eline de Zeeuw doet het avondprogramma. In vergelijking met de BBC kunnen we nog wel een paar stappen extra zetten, maar vergeleken met Italië, Roemenië of willekeurig welk land, doen we het als Nederland hartstikke goed."

Nog een laatste vingertje steekt ze op. "Als ik de aankondiging van de sportzomer zie op tv, dan gaat het van Roland Garros, het EK voetbal en de Tour tot de Olympische Spelen. Jammer genoeg worden de Paralympische Spelen niet eens genoemd. Dan gaat het publiek niet denken: Hé, tof, toch eens naar Fleur Jong of Diede de Groot kijken. Dat noem ik een gemiste kans."

Foto: TeamNL

Dit artikel is een ingekorte versie van een groter interview met Esther Vergeer uit vakblad Sport & Strategie nr 3-2024.