Alles is nu voor het laatst. Z’n laatste klassieker heeft hij al achter de rug. Zondag speelde hij voor de laatste keer in Arnhem, tegen Vitesse. Over twee maanden, op 12 mei, speelt hij zijn laatste competitieduel voor Feyenoord, thuis tegen ADO Den Haag. Voor de laatste keer door die spelerstunnel. Z’n laatste kilometers over het heilige gras van de Kuip. Hopelijk nog een laatste goal. Dan kunnen 51.117 toeschouwers nog een laatste keer om hem juichen.
Natuurlijk zal hij het voetbal gaan missen, zei Robin van Persie in een mooi interview van Mikos Gouka in Algemeen Dagblad. ‘Dat hele proces. De aanloop, de bespiegelingen vooraf. De wedstrijd zelf. De strijd. De dunne lijn tussen winnen en verliezen.’ Ik denk dat Van Persie dit nog veel meer gaat missen dan hij zich nu realiseert: het orgastische genot dat een doelpunt teweeg kan brengen. Die explosie van blijdschap, de jubel, de euforie. Een heel stadion in vuur en vlam, een heel land in extase.
Het leven van de topvoetballer is benijdenswaardig, maar het leven van de oud-voetballer is dat niet per se. Wat doet jouw hart nog sneller kloppen als het gejubel verstomt? Het is volkomen begrijpelijk dat zoveel oud-spelers coach worden. Niets komt dichter in de buurt bij zelf spelen dan dat. Het is second best. Edwin van der Sar en Marc Overmars kozen voor third best: de bestuurskamer van de Betaald Voetbal Organisatie. Op de eretribune van Real Madrid word je dan weliswaar niet geacht uitbundig blijk te geven van je ‘affiniteit’ met je eigen club, maar na afloop op het veld mag je best een vreugdesprongetje maken. Voel je je weer heel even de speler die je ooit was.
"Van Persie heeft genoeg herinneringen voor nog drie mensenlevens. Maar hij is nog te jong om van herinneringen te kunnen leven"
Robin van Persie zal de lokroep van het trainerschap niet kunnen weerstaan. Zijn trainerscarrière begon feitelijk al met zijn terugkeer naar Feyenoord in januari vorig jaar. Hij kwam niet om af te bouwen, zei hij. Hij wilde wat teruggeven aan het voetbal, uit dankbaarheid voor een mooie carrière. Van Persie wilde een goed voorbeeld zijn voor de jongere spelers, zoals Henry, Vieira, Bergkamp en Pires voor hem ooit een goed voorbeeld waren geweest bij Arsenal.
Dat hij niet kwam om af te bouwen, dat hebben we zeker kunnen zien. Van Persie beëindigt zijn carrière weliswaar niet met een prijs voor Feyenoord, maar wel met een persoonlijke prijs: de algemene erkenning dat hij op zijn 35ste nog steeds de beste speler was van zijn team en één van de beste spelers in de hele Eredivisie. Alleen de aanwezigheid van Robin van Persie heeft dit mislukte seizoen voor de Feyenoord-fans draaglijk gemaakt.
Minimaal zolang hij verder leeft, zullen de beelden van de voetballer Van Persie worden herhaald. Dat waanzinnige kopdoelpunt tegen Spanje op het WK van 2014 gaan we nog honderden keren voorbij zien komen. Van Persie heeft genoeg herinneringen voor nog drie mensenlevens. Maar hij is nog te jong om van herinneringen te kunnen leven. Bijna is de speler Van Persie klaar. Ik verheug mij op de trainer Van Persie. Lees de laatste alinea’s van dat interview in AD. De trainer Van Persie is al begonnen.
Foto: kivnl / Shutterstock.com
