Toen ik in de rust van Vitesse – FC Emmen de tranen over de wangen van Guram Kashia zag biggelen, kreeg ik het zelf ook bijna te kwaad. Ik ben natuurlijk een sentimentele dweil, makkelijk te ontroeren, maar het was echt een schitterend afscheid van een fijne speler.
Er waren wel twintig dragers nodig om het spandoek dat de Vitesse-fans voor Kashia hadden gemaakt naar binnen te sjouwen. Daar was manjaren aan arbeid in gestoken. En ik vroeg me af: wat gaan ze met dat spandoek straks aanvangen? In het Vitesse Museum zal er toch geen wandje van vijftig bij twintig meter beschikbaar zijn, wel?
Het eerbetoon kwam deze Mister Vitesse royaal toe. Guram Kashia speelde meer Eredivisie-duels voor de club dan die andere Mister Vitesse, Theo Janssen himself. De Georgiër debuteerde op 18 september 2010 toen weer een andere Mister Vitesse, wijlen Theo Bos, er trainer was. Acht seizoenen speelde hij voor de Arnhemmers.
Mooi waren vooral ook de beelden van Kashia die in de tweede helft tussen de fanatieke Vitesse-aanhang op de tribune stond mee te springen. Daar had ik graag nog wat langer van genoten, maar FC Emmen bedierf de feestvreugde door de gelijkmaker te scoren. Toen was het gedaan met de pret.
Guram Kashia mag dan nog steeds zeer geliefd zijn bij de Vitesse-aanhang, in eigen land wordt hij inmiddels uitgekotst. In oktober 2017 droeg hij een aanvoerdersband in de kleuren van de regenboog om de acceptatie van lesbiennes, homoseksuelen, biseksuelen en transgenders in de sport te bepleiten. Daarmee haalde de Georgische voetballer van het jaar van 2012 en 2013 en international sinds 2009 zich de woede van vele landgenoten op zijn hals. "Hij is het nationale shirt niet meer waardig en zou nooit meer mogen uitkomen voor zijn land’, schreef een commentator in één van de grootste kranten van Georgië. "Het is een schande wat hij heeft gedaan."
Kashia haalde er zijn schouders over op. De UEFA eerde hem dit jaar met de toekenning van de Equal Game Award, een nieuwe prijs die wordt uitgereikt aan mensen die zich inzetten voor gelijke rechten en diversiteit in het voetbal. Kashia was dankbaar: "Ik geloof in gelijkheid voor iedereen, ongeacht waar je in gelooft, van wie je houdt en wie je bent."
Onder de veertig procent buitenlandse spelers in de Eredivisie zijn er heel wat die afkomstig zijn uit landen waar men wat minder liberaal aankijkt tegen een andere seksuele geaardheid. Uit de kast komen is weliswaar erg dapper, maar beslist niet raadzaam voor een voetballer uit landen als Pakistan, Marokko, Turkije, Gambia of Kameroen. Want in Kameroen bijvoorbeeld, het vaderland van André Onana, wacht je een soortgelijk lot als Roger Mbede die tot 36 maanden gevangenisstraf werd veroordeeld omdat hij in een sms zijn liefde bekende aan een man. Hij werd tot drie jaar gevangenisstraf veroordeeld. Nadat hij vervroegd werd vrijgelaten, stierf hij op 34-jarige leeftijd omdat zijn eigen familie hem welbewust had laten creperen door hem medische zorg en voedsel te onthouden. Hij had hen te schande gemaakt. In de kast is het leven dikwijls veiliger.
