Als we niet willen dat de Eredivisie een Mickey Mouse-competitie is, speel dan ook niet op Mickey Mouse-gras.
Moet Sven Kramer zijn vijf kilometers rijden op een schaatsbaan van teflon? Moet Dick Jaspers zijn caramboles maken op een biljartlaken genaaid van juten zakken? Moet Max Verstappen zijn rondjes rijden op de kasseien van Parijs-Roubaix? Nee toch? Waarom moeten onze beste voetballers dan hun wedstrijden spelen op kunstgras?
Bij Heracles is die ellende begonnen in 2005 en het werd al gauw een plaag. Inmiddels speelt tweederde van de clubs in de Keuken Kampioen Divisie op kunstgras. In de Eredivisie zijn ’t er al zes. De velden van Heracles, PEC Zwolle, Excelsior, ADO Den Haag, FC Emmen en VVV Venlo doen pijn aan mijn voetbalogen. Ik krijg er grauwgroene staar van, echt heel akelig.
Tegen beter weten in hoopte ik dat de Eredivisie CV twee weken geleden het kunstgras in de ban zou doen. De topclubs hadden daar een lieve duit voor over en het schijnt dat kunstgrasclubs als ADO Den Haag en PEC Zwolle bereid waren om een verbod op kunstgras in de Eredivisie te steunen. Maar het waren die kunstgrasgraftakken van Heracles die hun poot stijf hielden. Zelfs een premie van 350 duizend euro per jaar voor een terugkeer naar echt gras vermag hen niet te vermurwen. Nog steeds: te duur.
Het is natuurlijk van de gekke dat ze überhaupt een premie krijgen om te spelen op een veld waarop het voetbal al sinds de uitvinding van het spel wordt gespeeld. We hadden er een halve eeuw betaald voetbal op zitten in Nederland toen Heracles op plastic ging spelen. Hoe hebben clubs dat al die jaren dan kunnen bekostigen? Fortuna Sittard heeft een budget van zes miljoen per jaar en speelt op een hybride grasmat, dezelfde waarop ook clubs als Ajax en Arsenal spelen. Heracles heeft het dubbele budget, twaalf miljoen, en zou zo’n mat niet kunnen betalen? NAC en Willem II hebben evenveel geld als Heracles en spelen ook op echt gras. Nee, zeggen ze in Almelo, het heeft niks te maken met de warme banden met sponsor en kunstgrasboer Koninklijke Ten Cate. Nee, tuurlijk niet. Het is geen onvermogen, het is onwil!
Aan de discussie of spelen op kunstgras meer blessures veroorzaakt, hoeven we echt geen energie te verspillen. Feit is immers dat uit elke peiling onder Nederlandse profvoetballers steeds weer blijkt dat vrijwel niemand er op wil spelen. Ze haten ‘t. Er is geen enkele topspeler in de hele wereld te vinden die zegt: ‘Doe mij maar lekker kunstgras!’ In Duitsland, Engeland en Spanje speelt geen enkele club op kunstgras, in Frankrijk en Italië samen een handvol.
Als ik een Eredivisie-speler zou zijn die werd begeerd door twee gelijkwaardige clubs met een gelijkwaardig aanbod, de ene spelend op kunstgras en de andere op echt gras, dan koos ik toch echt voor de laatste. Heracles zou alleen al om sportieve redenen zich moeten bezinnen. Juist in Nederland hebben we een ideaal klimaat voor echt gras en spelen we op plastic. We staan voor lul. Als we niet willen dat de Eredivisie een Mickey Mouse-competitie is, speel dan ook niet op Mickey Mouse-gras.
O ja, terwijl ik dit stukje zat te tikken, zag ik hoe mijn cluppie Fortuna Sittard de kunstgrasclub Heracles met 3-0 van de mat speelde. En dat voelde goed.
Foto: Fox Sports
