Voetbal schept vriendschappen. Als je geluk hebt: voor het leven. En ik had geluk. Met mijn Nijmeegse voetbalvrienden die ik rond 1990 leerde kennen en met wie ik tot 2002 (toen ik naar Amsterdam verhuisde) samenspeelde, bleef ik altijd bevriend. En al wordt die vriendschap niet meer alle dagen geconsumeerd, ons mid-december weekend samen op stap is nog steeds een jaarlijkse traditie. Voor de 22ste keer waren we afgelopen weekend samen eropuit. Onze bestemming: Lissabon.
Bij Ryanair betaal je tegenwoordig om naast elkaar te mogen zitten met je reisgenoten. Standaard verspreiden ze je door het vliegtuig. De volgende stap is natuurlijk dat ze ook jouw ledematen door het vliegtuig gaan verspreiden en dat je moet bijbetalen om jouw hoofd, romp en armen en benen op dezelfde stoel te krijgen. Je basishouding is dan een ingewikkelde Twister. Alleen wie bijbetaalt, zit op z’n eigen gat.
Wij vertikten het om bij te betalen en dat bracht mij op de heenvlucht in contact met een dertig jaar jongere versie van onze eigen voetbalvriendenclub. Ik zat tussen gasten van rond de twintig die samen voetbalden en altijd trouw samen naar PEC Zwolle gingen kijken. In Lissabon zouden ze op zondag een wedstrijd van Sporting Lissabon meepikken. Bas Dost zien. Deze blik in de spiegel van het verleden ontroerde mij. Fijne gasten, dat zag je zo. Lekker dollen. Ik weet zeker dat ze over dertig jaar nog steeds samen eropuit zullen trekken. Dat ze voor de 25ste keer lachen om een grap van 25 jaar geleden. Want dat is deel van de ceremonie: het gedeelde verleden koesteren en nieuw verleden delen.
Natuurlijk was ons weekend vol van voetbal. De vrijdagavond dreigde even te ontsporen toen ik misschien net iets te driftig mijn gelijk probeerde te halen inzake het onvermogen tot zelfkritiek van Mark van Bommel. De terugvlucht startte met drie kwartier vertraging en eindigde tot ieders daverende schrik op de luchthaven van Keulen omdat we in Eindhoven niet konden landen vanwege de mist. We zouden met bussen naar Eindhoven worden vervoerd maar daar bedankten we feestelijk voor, dat werd ongetwijfeld nachtwerk. Het kostte ons weliswaar € 60 p.p. voor de huur van een 7-persoons Ford Galaxy maar zo bleef de extra-reistijd tenminste beperkt tot vier uur. Helaas miste ik daardoor de wedstrijd van 16.45 uur van Feyenoord tegen mijn cluppie Fortuna Sittard, maar ach, dat draaide toch uit op een onvermijdelijke nederlaag.
Dus niet. Het was nog 0-0 toen wij rond de rust de grens bereikten en vervolgens begon Langs de lijn mij danig op te fleuren met berichten over Fortuna dat steeds sterker werd, grote kansen kreeg en uiteindelijk zelfs de 0-1 scoorde… Ik zat te juichen in die auto, weg was alle chagrijn. Na de zenuwslopende slotminuten en de verlossende 0-2 rolden de appjes van vrienden binnen. Felicitaties met deze historische overwinning van Fortuna, alsof ik deze eigenhandig had bewerkstelligd.
Nog nagenietend zag ik ’s avonds laat op Twitter mooie beelden van de twaalfhonderd Fortuna-supporters die in de inmiddels lege Kuip met de spelers de overwinning vierden. Slechts enkelen van hen zaten ook in de zwartste dagen van de club op de tribune. Hoe die dagen eruitzagen, kun je vanavond om 20.00 uur zien op Fox Sports 1 in de documentaire De herrijzenis van Fortuna Sittard.
Ik feliciteer alle voetbalvrienden die deze historische 0-2 overwinning samen beleefden in de Kuip met een prachtige herinnering om nog vele jaren te koesteren.
Bekijk de beelden:
Foto: via Twitter
